عزاداری واقعی
شاید تکراری باشه ... اما تکرار حق رو هیچ وقت ناپسند نمیدونم .
ده بار ؟
صد بار ؟
هزار بار ؟
شاید بیشتر همه ما شنیدیم که باید عزاداریهامون برای ائمه مخصوصا امام حسین عزارداری به معنای واقعی باشه .
همه ما هم مدعی این امر هستیم .
وقتی پای حرف خیلیها میشینیم همین رو میگن اما در عمل چیز دیگه ای رو نشون میدیم .
اجرای مراسمهای سنتی یا مدرن عزاداری اشکال که نداره بلکه خوب هم هست .
اما باید دید به چه روشی و در نهایت به چه قیمتی ؟
من برای احیای دین جدم پیامبر اسلام قیام می کنم
اگر دین نداری ، آزاده باش
هزاران هزار بار شنیده ایم .
اما آیا روشهای جدید و سنتی عزاداری این جملات را پا سلولهای مغز ما آمیخته میکند که اعتقادی راسخ به ان گوهر های ناب حدیثی پیدا کنیم ؟
ایا هرچه محکم تر به سینه بزنیم بیشتر یزیدیان زمان را میشناسیم ؟
ایا اگر موزون تر بنوازیم ازادی خواهی را درک میکنیم ؟
اینها همه سئوالاتی است که جوابی بدیهی دارد و همه جواب آن را میدانند .
اما چرا در جامعه ای که دم از مالکیت آن توسط ائمه میزنیم این همه از گناهان مختلف نیز دم میزنیم .
چرا وقتی سالی یک بار از امام حسین علیه السلام دم میزنیم احادیث آن امام که توصیه به ازادگی ، حق گویی و خدا پرستی می شود را بازگو نمی کنیم ؟
چرا درمورد فرهنگ عاشورا و عزاداری امام حسین این همه تسامح و تساهل به خرج میدهیم ؟
هرگون روشی که ایجاد میشود که مورد انتقاد باشد را به بحث و نقد نمیگذاریم و میگوییم در دستگاه امام حسین نمیشود دخالت کرد .
مگر فلسفه غیبت چیست ؟ مگر نه اینکه ازمایش نهایی انسان که سنجیده شود که در غیاب ولی و حجت خدا چگونه بر جهان مدیریت خواهد کرد .
سخن من با متولیان فرهنگ عزاداری است : چرا در عزا داری های امام حسین علیه السلام اسلام را زنده نمیکنیم ؟
به حقانیت امام حسین عقیده من این است که عزاداری واقعی امام حسین شهیدانی بودند که پس از حضرتش تا هم اکنون رهرو راستین قیامش بودند .
اما میدانم که باز هم میشود شهید شد اما روشهای شهید شدن فرق کرده است
به حقانیت امام حسین ، جوانی که در این زمانه هوای نفسش را کنترل کند شهید است
به حقانیت امام حسین ، پدری که مال حلال برای سفره خانواده اش فراهم کند ، شهید است
به حقانیت امام حسین ، مداحی که حقانیت امام حسین را به بهترین شکل و در شان ایشان بازگو کند شهید است .
عزاداری واقعی یعنی سرانجامی این چنین برای امت اسلامی ایجاد کردن
